Sakince duruyordum bir köşede, çok uzun zaman geçmemişti. Çocukluğuna doğru yürüdüm, o evlerden birinde uyudum. Bir şişe şarap alıp, daha seni tanımadan öncesini hayal ettim.  Seni o gece orada diledim, içini doldurdum aşkla…

Sonra o sen oldun, ben başka oldum. Bilemedim.

İçine şeytan kaçıyor bazen insanın ama tatlı bir şeytan. Şımarık bir çocuk gibi sürekli sızlanan, bazen o sızıyı ağlatan, duvara vuran, duvardan arda kalanı kalbine yeniden yapıştıran küçük masum şeytan… Çocukluğum… Çocukluğun…

‘Çok canım yanar, anlatamam’ der biri ve ben bakakalırım o çocukluğa…

‘Kıyma, yakma gemileri hemen’ der biri ve ben bakakalırım o çocuğa…

-Gitme, kal-  dedi biri ve ben durdum bir kere…

‘Gitmeyeceğim’ dedim bin kere.

Ya o giderse?

Gittim ben hep gittim, neden?

…çocukluğum…

Şimdi uzak kaldım, kendimden, en çok o sevdiğimden. Yalın ayak gezdiğim o mahalleden, saçıma düşen, dua ettiğim yağmurlardan, sevgiden, çaresizlikten, inattan, gururdan, haykırdım, inledi içim, defalarca, defalarca…

Son sözü kim verecek artık, kim gerçekten söz verebilir?

Kim kaldı söz veren, söze yol açan, yolun söz olduğu hikayeleri anlatan. Kim kaldı, el ele, diz dize..

Affettim ben kendimi, ya sen?

Narin narin yaptım bunu, bazen başımı okşadım. İyi olacaksın, her şey düzelecek dedim. Düzeldi.

Çocukluğum…

Ya sen beni anlayacaksın, ya da ben seni.

Başka nasıl düzelebilir bu hayat?

Belki bir orta yol buluruz.

Ha, olmaz mı?

Bir orta yol yok mu gerçekten,

Yol mu bitti, biz mi…

Her şey gider, her şey kalır.

Sevgi hep baki…

Böyle demişim günün birinde, yayınlanmadan durmuş bir köşede; şimdi karşıladı beni.

Dünya büyük bir sınavdan geçiyor, nedeni ise çok basit. Kişisel hayatlarımıza onca zaman dokunan ilahi güç, bu insanoğlunun büyük bir felaket sonrası ancak büyük bir anlayış kazandığının bilincinde. Hayatımıza her dokunan insanın bize öğretmek istedikleri veya bize neyi neden yaptığını anlayamayacağımız şekilde davranıyor olmasının binlerce nedeni var fakat bu nedenlere sığınmakta bir kaçış oysaki. Ben ve travmalarım. Biz ve travmalarımız. Toplumu oldukça şekillendiren, zarara uğratan bazen doğrulmasını sağlayan yegane etkenlerdir. Birbirimize her saniye aşıladığımız düşünce ve duygu durumları geleceği şekillendiriyor. Bunun çokça farkında olan insanlar etrafını güzelleştirirken, travmalarını daha keşfedememiş insanların etrafına saçtığı yegane kötülük dünyamızı bugünki noktaya getirdi. Çocukluğumuzu bilim kurgu üzerine dayalı filmlerle geçirirken, bugün karşılaştığımız çokça hikayeyi yaşayabileceğimize inanmıyorduk. Oysaki bizim gençliğimizde ve arkamızda bıraktığımız geçmişte büyük bir devrimci bakışı var. İçimizde her daim yaşayan. Yerini ve zamanını bekleyen iyilikle dolu, kötüyle mücadele edebilecek cesarete sahip, yürekli bir genç, yaşlı, birer çocuğuz.

Dünya bizden usandı, bize olan inancını henüz yitirmedi ama ilk gerçek uyarısı da bu değildi.

Dünyanın dengelenmeye ihtiyacı var tıpkı bizim, birbirimize olan dengemizi bulmaya ihtiyacımızın olduğu gibi.

Daha ne kadar maskeler ardında yaşayabilirdik, kendimize yakışmayan düşünce kalıplarıyla ne zaman yüzleşebilirdik, en sevdiğinin canını daha ne kadar çok yakabilirdin, bir hayvanı daha ne kadar can çekiştiğini bildiğin halde giyebilir, yiyebilirdin.

Analar, babalar daha ne kadar şehit verebilirdi.

Benim etrafımda son yıllarda ağır koşullar altında yaşayan, iki yakınım mevcut. Birisi ciddi bir hastalıkla ve psikoloji ile savaşırken, bir diğeri dört duvar arasında kuzeyde, çok uzakta tüm sevdiklerinden uzak, vatana hizmette. Benim etrafımda sadece iki kişi bu şekilde yaşıyor ve ben neler yaşadım, yaşıyorum…

Düşündün mü? Hissettin mi hiç?

Dünyada bir tarafta umarsızca tüketen, gezen, içen, giyinen, eğlenen onca insana karşılık bir tarafta açlıkla, sevgiyle, yaşam mücadelesiyle savaşan bir sürü insan. Bu dengesizliğe bir dur demek lazım değil miydi, insan gücü, insan bilinci bunu dengeye getirecek birçok mücadele içerisindeyken dahi yeterli olamadı ve bugün herkesi olabildiğince eşitleyen bir sistem kendi kendini gerçekleştirdi.

Şimdi elimiz vicdanımızda!

Ben karantinanın 6. günündeyim.  İhtiyaçlarım dışında sadece bir kere deniz kenarına nefes almak için gitmek istedim. O güne dair de bir gülümseyen fotoğrafımı paylaştım. Garip duygular içindeyim, düşünmediğim olasılık ve hikaye kalmadı galiba ama her şeyden öte içimdeki minik kuş ‘everything’s gonna be alright’ diyor.

Küçük bir sohbetten alıntı yapmak istiyorum şimdi,

‘Batı ve Güney Avrupalıların genel olarak yüzyıllardır sömürgesi olarak ve hor gördüğü Kuzey Afrika ülkeleri, yıllarca 3.sınıf vatandaş tavrına maruz kaldı. Aynı şekilde diğer Avrupa ülkelilerinin Makedonya, Türkiye, Macaristan gibi ülkelere sergilediği benzer tavır, şu an bu salgın aracılığıyla etkisini tam tersi yönünde gösterdi. Cezayir ve Tunus gibi ülkeler Fransa ve İspanya gibi ülkelerle hava trafiğini kapattı. ‘

Dengeler nasıl da hızla değişiyor.

Önyargılar ne derece büyüktü halbuki, şimdi tarafsız bakmanın yolu şartlar dahilinde değişiyor.

En önemli değerin, dünyanın yarattığı ve sahip olduğu değerlere sahip çıkmak olduğunu, dünya nimetlerine saygıyla bakılması gerektiğini, her canlının büyük bir önem ve değere sahip olduğu gerçeğiyle yüzleşmeli insanoğlu.

Tarihten ders çıkarması gerektiğini görmeli, okumalı, düşünmeli, paylaşmalı.

Tarih acılarla, sınavlarla, yol gösteren hikayelerle dolu.

Üstüne basa basa aynı hayatları yapıyor oluşumuz bizim vicdanımız, kişiliğimiz, karakterimiz, insanlığımızla ilgili.

Hala ceplerimizde birer avuç umut var, ben görüyorum, ben hissediyorum.

Elimizden geldiğince üretmeye, paylaşmaya, huzuru ve sakinliği, neşeyi ve kahkahayı, endişeleri ve hayalleri paylaşarak, yaşayarak, hissederek geçireceğimiz ve tarihe geçen bu hikayelerimizi anacağımız yeni zaman elbet gelecektir.

Dediğim gibi umut hala ceplerimizde.

Ve bir zamanlar dediğim gibi ‘Tanrı Ellerimizde’