GAZETECİ

Meraklıdır.

Şüphecidir.

Araştırıcıdır.

Eleştiricidir.

Şakacı, mutlu ve umutludur.

Evrene, dünyaya, ülkesine, kentine, üstünde durduğu yere, zaman, mekan ve koşulları gözardı etmeden bakar.
Dogmatik ve tutucu değildir.

Dün ve bugün; orada ve burada değişen koşulları, gelişmeleri gözardı etmez.
Olayları, konuları bütünüyle inceler.
Gelişmeleri, yenilikleri izler.

Ayrıntıları saptar.
Sevecen, anlayışlı, hoşgörülü, yapıcıdır.
Haberlerinde, yazılarında, kitaplarında keskin gözlemcidir.

At gözlüğü asla takmaz.

Geniş bir perspektife sahiptir.
İnsancıllık, haklılık, yurtseverlik ve yurttaşlık duyularıyla derinlere iner.

Malzemesi insandır. Onların içindedir. Onları konuşturur, onların öykülerini anlatır.

Savaşta, barışta, varlıkta yoklukta, her yerde ve her zaman doğrucudur.

Duygu sömürüsü yapmaz.

Gazeteciliği, halkla ilişkiler, propaganda ve bilgi kirliliği için kullanmaz.
Yorum yapacağım diye ağlamaz, sızlanmaz, alay etmez, küfretmez.
Okuyucuya, dinleyiciye, izleyiciye saygı ve sevgi duyar.

Okuyucuyu, dinleyiciyi, izleyiciyi aptal yerine koyarak kendine “aptal” dedirtmez.

Gazeteci düzgündür, eğilip bükülmez.
Silahları bilgi, görgü ve kalemidir.

Asla onun bunun paralı kalemşörü olamaz.

Haksızın karşısında haklının; güçlünün karşısında güçsüzün; zalimin karşısında mazlumun yanındadır.
Özgür düşünür, özgür konuşur, özgür yazar.

Toplumda sesini duyurma olanağı olmayanların gözü, kulağı, dilidir.
Yasama, yürütme ve yargının yetmediği yerde 4. kuvvettir.
Tek tümceyle özetleyelim:

Gazeteci, gelişimini tamamlamış, yurttaşlık bilincine sahip, uygar bir insanoğludur.
Meslektaşlara soru:
Öyle miyiz?